Książka jest opartą na greckich tekstach źródłowych rekonstrukcją i interpretacją sporu, którą toczył Jan Filopon z Arystotelesem na temat podstawowych założeń fizyki, w tym na temat zagadnienia wieczności świata. Ważną częścią książki jest tłumaczenie po raz pierwszy na język polski De aeternitate mundi contra Aristotelem Filopona w dwujęzyczne edycji, dzięki czemu publikacja uzupełnia skromny w języku polskim zbiór prac, poświęconych filozofii greckiej późnej starożytności. Czytelnik może prześledzić sposób, w jaki chrześcijański filozof aleksandryjski Filopon uzasadniał słuszność przyjęcia koncepcji stworzenia świata z niczego (creatio ex nihilo) na gruncie filozoficznym. Autor dokonuje analizy argumentacji Filopona zachowanej fragmentarycznie w traktacie poświęconym temu problemowi, jak również w częściowej rekonstrukcji jego dzieła w oparciu o zachowane fragmenty. Autor wprowadza w złożony kontekst religijno-filozoficzny Aleksandrii, przedstawia postać Filopona, jego poglądy oraz spuściznę literacką i odnosi dzieło Filopona do twórczości Symplicjusza, myśliciela, który dzięki swoim komentarzom dał możliwość wglądu w wiele fragmentów zaginionego dzieła Filopona. Następnie Autor zajmuje się Arystotelesowską teorią ruchu i miejsca naturalnego, problematyką doskonałości nieba i budowy wszechświata, odwieczności ruchu, czasu, niezniszczalności nieba, pierwszego czynnika ruchu oraz Boga. Prezentacji Arystotelesowskiej fizyki towarzyszy krytyka dokonana przez Jana Filopona, w tym argumenty za tezą, że niebo nie może istnieć odwiecznie i musi mieć swój początek w czasie, jak również koncepcja Boga stwarzającego. Integralną częścią opracowania jest obszerny aneks, na który składa się: oryginalny grecki tekst złożony z fragmentów pochodzących z dwóch komentarzy Symplicjusza, ich polskie tłumaczenie oraz słownik terminów.
