Faruk Šehić je považovaný za hlas 'zmrzačenej generácie' autorov, ktorí sa narodili v 70. rokoch v Juhoslávii. Jeho raná tvorba, ovplyvnená skúsenosťou z vojny, sa zaoberá témami povojnového života na okraji spoločnosti a globálnym pocitom kapitalistického spôsobu života zmiešaným so zúfalým životom v ruinách. Šehićov štýl často zobrazuje trosky mŕtvej spoločnosti, zachytávajúci surovú realitu Bosny. Jeho diela si získali kultový status a kritici ho uznávajú pre jeho jedinečný pohľad na postkonfliktnú existenciu.
Quiet Flows the Una is the story a man who has been stung by the horrors of war. Through his meditative prose, Sehic attempts to reconstruct the life of a man who is bipolar in nature; being both a veteran and a poet, who manages to re-build his life by reconnecting with nature and the memories of an idyllic childhood.
'My Rivers' is poetic event in four cycles from Bosnia's star author. Divided into 4 sections: The Loire, The Spree, The Drina and the Beyond the River, Sehic once again takes on themes of war and peace, love and loneliness in his distinctive, penetrating voice.
Jak opowiedzieć o przekraczającej ludzkie pojęcie grozie, sportretować świat w chwili jego rozpadu? W swoim debiutanckim utworze prozatorskim, zbiorze opowiadań Nieśmiertelnik 03 1043, Faruk ehić nieustająco poszukuje odpowiedzi na to pytanie, eksperymentując z językiem, formą i sposobami prowadzenia narracji. Tworzy przejmującą kronikę wojny na Bałkanach, ale również uniwersalną opowieść o okrutnej i pozbawionej sensu rzeczywistości. Bośniacki pisarz rozlicza się z doświadczeniem zdobytym na pierwszej linii frontu, gdzie dotychczasowe ideały zostały utopione w błocie wymieszanym z krwią jego rówieśników. ehić jest nie tylko żołnierzem, ale też poetą: groteskowa i absurdalna frontowa codzienność opisana jest językiem pełnym alegorii, porównań, metafor. Towarzyszą mu w tej podróży inni wielcy twórcy, między innymi dwudziestowieczni polscy poeci. Ich losy są zaskakująco zbieżne z tymi, które pół wieku później stały się udziałem Bośniaków. Porażające naturalizmem makabryczne obrazy kontrastują tu z niedającym się zatrzeć pięknem okaleczonego świata. Wisielczy humor potęguje atmosferę strachu, a obrazy przedwojennej idylli jeszcze dobitniej podkreślają koszmar wojennego, ale także powojennego życia kto raz trafił w sidła tej piekielnej maszynerii, nie wyswobodzi się z niej tak łatwo. Nieśmiertelnik 03 1043 to Na Zachodzie bez zmian kolejnego straconego pokolenia.
»Im Krieg verliert jeder etwas (und jemanden). Dieses Buch ist der Beweis, dass manchmal auch etwas Wertvolles gewonnen werden kann. Es stellt sich bloß die Frage, wie hoch der Preis dafür ist«, schrieb Nikola Petković über die Gedichte von Faruk Šehić.Šehić war 22 Jahre alt, als 1992 der Krieg in Bosnien und Herzegowina begann und er sich freiwillig zur Armee meldete. Vier Jahre kämpfte er aufseiten der bosniakischen Truppen. Sein Erleben von Angst und Gewalt, der Alptraum der Front, aber auch die Aura der Landschaft und die gespannte Ruhe in den Gefechtspausen stehen seitdem im Mittelpunkt seines Schreibens. Das Rattern von Maschinengewehren über den stillen Fluss hinweg, die Gesichter der getöteten Kameraden und die gemeinsam gerauchten Zigaretten …In seinem Blick auf den Kriegsalltag spiegeln sich eindringlich Wut und Ohnmacht einer vom Krieg überrollten Generation. Aber auch von der Nachkriegszeit in Sarajevo erzählen Šehićs Gedichte, von dem, was Psychologen »posttraumatisches Belastungssyndrom« nennen, und dem Schielen auf die Verheißungen des Westens und seiner Hochglanzhelden: Capitain Picard, Oprah Winfrey und Superman.