Vladimir Bartol Knihy

Príbeh vystupujúci ako fatamorgána z dávnej minulosti. Ako hrozivá legenda sa prelieva z čias minulých do dnešných dní. Je to podobenstvo, ktoré môže mať tak veľa spoločného so súčasnosťou. Ústredný hrdina románu Hasan Ibn Sabáh, vychýrený a krutý zakladateľ sekty ismaílcov, zhromaždil v nedobytnej horskej pevnosti Alamut (Orlie hniezdo) na severe Iránu utečencov z okolitých krajín. Ich úlohou bolo vychovávať a cvičiť armádu pravoverných, cnostných a odvážnych fidáíov. Zároveň s cvičením a výchovou fidáíov sa v inej, skrytej časti pevnosti školili dievčatá – v háreme sa učili umeniu lásky; súčasne však dostávali lekcie z koránu, poézie, rétoriky či brušných tancov. Takto sa podarilo Ibn Sabáhovi získať bojovníkov, ktorí boli ochotní pre ďalšiu cestu do raja urobiť čokoľvek. Fidáíovia 
sa tak stali zbraňou, akú nepoznala nijaká dovtedajšia armáda.

Hasan Sabbah'ın, Alamut Kalesi'nin, fedailerin ve cennet bahçelerinin hikâyesi. Bir tarafta Hasan Sabbah'ın yeryüzü cennetiyle yeni tanışan güzel köleler, diğer tarafta onun en güvenilir savaşçıları olan fedailer. Sabbah'ın yarattığı cennetin içinde gözleri açıldığında hepsinin hayatı hiç umulmadık bir şekilde değişir. Hikaye 11. yüzyıl İranı'nda, kendini peygamber ilan eden Hasan Sabbah'ın, seçilmiş bir grup insanı intihar suikastçısına dönüştürerek bölgede hakimiyet kurmak için çılgınca ve aynı zamanda zekice bir plan tasarladığı Alamut Kalesi'nde geçmektedir. Güzel kadınların, yemyeşil bahçelerin, şarap ve haşhaşın göz boyadığı sanal bir cennet yaratan Sabbah, genç savaşçılarını emirlerine uydukları takdirde bu cennete gidebileceklerine inandırır. Kendilerini onun yoluna adayan, ölmeyi de öldürmeyi de göze almış olan bu küçük orduyla hükümdar sınıfına gözdağı verebileceğini düşünür. Sabbah kendi deyimiyle insanların saflığını kullanıp dine adanmışlığı politik emellerine alet eder. Artık kapılar onun için ardına kadar açılmıştır.

Vladimir Bartol brachte bedeutende Neuerungen in die slowenische Literatur, die erst zwei Jahrzehnte nach seinem Tod gewürdigt wurden. Seine zwischen 1935 und 1940 entstandenen Novellen, die 1988 veröffentlicht wurden, streben ein hybrides Genre an und distanzieren sich vom sozialen Realismus. Bartols ironische Distanz erinnert an E. T. A. Hoffmann und zeigt seine Beobachtungsgabe.