Joris Vlieghe Knihy

The belief in the transformative potential of education has long underpinned critical educational theory. But its concerns have also been largely political and economic, using education as the means to achieve a better - or ideal - future state: of equality and social justice. Our concern is not whether such a state can be realized. Rather, the belief in the transformative potential of education leads us to start from the assumption of equality and to attend to what is "educational" about education. In Manifesto for a Post-Critical Pedagogy we set out five principles that call not for an education as a means to achieve a future state, but rather that make manifest those educational practices that do exist today and that we wish to defend. The Manifesto also acts as a provocation, as the starting point of a conversation about what this means for research, pedagogy, and our relation to our children, each other, and the world. Manifesto for a Post-Critical Pedagogy invites a shift from a critical pedagogy premised on revealing what is wrong with the world and using education to solve it, to an affirmative stance that acknowledges what is educational in our existing practices. It is focused on what we do and what we can do, if we approach education with love for the world and acknowledge that education is based on hope in the present, rather than on optimism for an eternally deferred future.

With the help of philosophical thinkers such as Arendt, Badiou and Agamben, the authors articulate a fully positive account of education that goes beyond the critical approach, which has become prevailing in much contemporary educational theory, and which testifies to a hate of the world and to a confusion of what politics and education are about.

Edukacja jest dobrem, które leży w zasięgu naszej mocy i za które jesteśmy odpowiedzialni. Jest rzeczą publiczną, jest sprawą, która powinna nas obchodzić, jest częścią naszego wspólnego świata, która domaga się naszej troski. Jest to [] książka niemożliwa. Niemożliwa na wielu poziomach: dlatego właśnie, że podjęte badanie w działaniu [] przekracza horyzont krytycznej samoświadomości, by wytworzyć rzeczywistość kontrfaktyczną, nie z tego świata [] Wychodząc od rozpoznań Hannah Arendt, wzbogaconych i zmodyfikowanych przez niezwykle szerokie odniesienia do dorobku filozofii politycznej, Zamojski buduje punkt wyjścia dla swojego badania w działaniu: Ranciereowskiego praktykowania niemożliwej czy kontrfaktycznej równości, urzeczywistnienia, poprzez debatę o edukacji, sfery publicznej, w której nie ma Niewolnika. [] Przedstawiony w książce Zamojskiego eksperyment badawczy prowadzony był przez dekadę, co samo w sobie wprowadza kolejny wymiar niemożliwego [] Właśnie dlatego, że w tak wielu planach urzeczywistnia się w niej niemożliwe, jest to książka zarazem wybitna i niesamowita. [] Dostajemy w niej swoisty przewodnik po utopii utopii chwilowo urzeczywistnionej, dynamicznie stającej się, niedomkniętej, co sprawia, że i przewodnik zyskać musi specyficzną formę: starannego opisu nietrwałych punktów orientacyjnych. Fragment recenzji Piotra Laskowskiego