Krzysztof M. Gaj Knihy

Zadaniem niniejszego opracowania jest możliwie dokładne odtworzenie struktury wojennej 10 Brygady Kawalerii w 1939 roku. Historię powstania i walk tej pierwszej w Wojsku Polskim brygady zmotoryzowanej opisywało wielu autorów. Jednak wszyscy oni opisując brygadę, nie zagłębiają się w szczegóły organizacyjne. Nawet F. Skibiński (szef sztabu brygady) pisząc o organizacji brygady ogranicza się do podania jej ogólnego składu: dowództwo, pluton regulacji ruchu, szwadron łączności, dywizjon rozpoznawczy, dywizjon przeciwpancerny, dwa zmotoryzowane pułki kawalerii, batalion czołgów, batalion saperów, dywizjon artylerii, bateria przeciwlotnicza i służby.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie czołgu TK-S jako konstrukcji, jego uzbrojenia, wyposażenia, kwestii związanych ze szczegółami typu łączność oraz przybliżenie zagadnień organizacyjnych i wyszkoleniowych. Szczególnie specyfika wyszkoleniowa jest zdaniem Autora interesująca, a w dotychczasowych publikacjach – całkowicie pomijana. Ze wstępu Czołg rozpoznawczy TK-S jest chyba najlepiej opisanym pojazdem pancernym Wojska Polskiego II Rzeczpospolitej. Jednak wszystkie dotychczasowe publikacje traktowały o tym pojeździe w sposób fragmentaryczny. Trudno jest wskazać taką, która opisywałaby go kompleksowo, uwzględniając wszelkie aspekty związane z jego funkcjonowaniem w strukturach WP. Dodatkowo za wyborem tego tematu zdecydowały osobiste doświadczenia Autora z tym typem pojazdu pancernego.

Wybór tego tematu jest dla mnie czymś oczywistym – czołg T-55AM, to typ wozu bojowego, który trwale wpisał się w mój życiorys. Moja służba wojskowa była przez 6 lat związana z „Meridami”. Spośród wielu typów czołgów z jakimi miałem do czynienia w służbie i poza nią, ten wspominam najmilej. Ilekroć zdarza mi się odwiedzać Muzeum Wojska Polskiego, tylekroć robi mi się ciepło na sercu widząc stojące tam maszyny tego typu. Czołgi T-55AM (wszystkich wersji) stanowiły wyposażenie Wojska Polskiego przez ponad 15 lat. Ich liczba – ponad 500 egzemplarzy sprawia, że nie powinno się przechodzić obojętnie obok tego typu czołgu1. Jednocześnie chciałbym podkreślić, że pomimo, iż jest to modernizacja czołgu T-55, nie powinno się go traktować jak kolejną jego wersję, ale raczej jako nowy typ. Tym bardziej, że modernizacja ta to w znacznej części polska myśl techniczna – wybiegająca znacznie w przód przed swoją epokę. Tworząc to opracowanie chciałem osiągnąć kilka celów. Ocalić od zapomnienia dane, charakterystyki tej konstrukcji, dać pasjonatom materiał poznawczy i wyjaśnić w ten sposób wiele wątpliwości, które na pewno pojawiały się podczas zapoznawania się z lakonicznymi na ogół informacjami o tym typie czołgu. Źródła wykorzystane podczas tworzenia tego opracowania to przede wszystkim regulaminy i instrukcje związane z czołgiem T-55AM. W tym miejscu należy podkreślić, że nie było odrębnej całościowej instrukcji tego czołgu. Trzeba było wykorzystywać instrukcję Czołg średni T-55A i czołg dowódczy T-55AD. Opis i użytkowanie (Wyd. MON, Warszawa 1969) oraz instrukcję Czołg średni T-55AM i czołg dowódczy T-55ADM. Część II – urządzenia modernizacyjne (Wyd. MON, Warszawa 1991), przy czym trzeba również pamiętać, że olbrzymia część z tej pierwszej instrukcji utraciła swą moc obowiązującą z tej prostej przyczyny, że wiele z urządzeń w niej opisywanych nie zostało zastosowanych w konstrukcji czołgu T-55AM. Ponadto trzeba także pamiętać, że już w przypadku późnych serii produkcyjnych nastąpiły takie zmiany, że ktoś nie obeznany z tym typem czołgu (T-55A) będzie zdezorientowany – instrukcja opisuje niektóre elementy inaczej niż one wyglądają w rzeczywistości. Dlatego posiłkując się wieloma innymi instrukcjami oraz osobistą znajomością tego typu czołgu podjąłem próbę nakreślenia prawdziwego wizerunku tego czołgu.

Przedmiotem pracy jest szczegółowe przedstawienie pokojowej organizacji polskich oddziałów pancernych okresu XX-lecia międzywojennego oraz struktur organizacyjnych zmobilizowanych oddziałów pancernych wystawionych na wojnę obronną w 1939 roku. Przedstawiłem także inne, istotne dane związane z polską bronią pancerną u schyłku II Rzeczpospolitej, takie jak: dyslokacja jednostek oraz zagadnienia wyszkoleniowe czasu pokoju. Omawiając struktury wojenne, przedstawiam również zagadnienia mające istotny wpływ na kształt organizacyjny jednostek: dowodzenie i łączność oraz zabezpieczenie kwatermistrzowskie (techniczne i tyłowe).

1.Dywizja Pancerna (organizacja Wielkiej Jednostki pancernej PSZ na Zachodzie sierpień 1944 r. jest wynikiem kilkuletnich badań archiwalnych i studiowania obszernej literatury tematu. Praca składa się ze wstępu, dziesięciu rozdziałów i zakończenia, a wzbogacona została licznymi schematami, tabelami, fotografiami i szkicami, z zamieszczoną na końcu obszerną bibliografią (obejmującą: źródła drukowane, instrukcje, wspomnienia i opracowania w postaci publikacji naukowych i popularno-naukowych). Bazując na materiałach archiwalnych oraz relacjach i wspomnieniach żołnierzy 1. DPanc, Autor ustalił i przedstawił szczegóły organizacyjne wszystkich elementów składowych jednostek, szeroko pojętą problematykę związaną ze szkoleniem oraz funkcjonowaniem systemu dowodzenia i łączności. Nowatorstwem pracy jest przedstawienie dotychczas niespotykanych szczegółów funkcjonowania, objawiających się zamieszczeniem danych przedstawiających długości kolumn poszczególnych oddziałów w marszu i na postoju oraz zaprezentowaniem potrzeb oddziałów w zakresie żywienia i zaopatrzenia w amunicję oraz materiały pędne, wraz z ich urzutowaniem oraz systemem dowozu i uzupełniania. prof. dr hab. Janusz ZUZIAK

Wstęp 1.1. Wyzwania i problemy związane z komputerową automatyzacją analizy danych medycznych 1.2. Problematyka opracowania Metody statystyczne w analizie danych medycznych 2.1. Wprowadzenie 2.2. Typy danych 2.3. Analiza opisowa 2.4. Analiza rozkładu cechy 2.5. Analiza korelacyjna 2.6. Problematyka wyboru testu statystycznego dla zadanego problemu medycznego 2.7. Ocena istotności statystycznej 2.8. Statystyczna analiza danych - badania eksperymentalne Techniki nadzorowanego i nienadzorowanego uczenia maszynowego w klasyfikacji danych medycznych 3.1. Wprowadzenie 3.2. Uczenie nadzorowane 3.3. Uczenie nienadzorowane 3.4. Algorytmy klasyfikacyjne 3.5. Ocena poprawności algorytmu klasyfikacyjnego 3.6. Proces walidacji algorytmu klasyfikacyjnego 3.7. Homogeniczne i heterogeniczne fuzje klasyfikatorów 3.8. Algorytmy grupowania 3.9. Problematyka wyboru grupy algorytmów uczących się - badania eksperymentalne Selekcja Cech 4.1. Wprowadzenie 4.2. Klasyfikacja metod automatycznej selekcji cech 4.3. Algorytmy przeszukiwania zbioru cech 4.4. Ocena poprawności algorytmu selekcji cech 4.5. Charakterystyka wybranych metod automatycznej selekcji cech 4.6. Selekcja cech w procesie oceny skuteczności terapii 4.7. Zastosowanie automatycznej selekcji cech w analizie danych biomedycznych 4.8. Automatyczna selekcja cech o mniejszej informatywności Aspekty rozszerzające problematykę klasyfikacji danych medycznych 5.1. Wprowadzenie 5.2. Klasyfikacja niezbalansowanych zbiorów danych 5.3. Klasyfikacja wieloetykietowa Bibliografia Spis rysunków Spis tablic

Niniejsze opracowanie traktuje o 16. Brygadzie Pancernej. Właściwie mowa tu o dwóch formacjach pancernych, istniejących w tym samym okresie, ale w dwu różnych systemach militarnych, tj.16.Dnowsko-Łużyckiej Brygadzie Pancernej (2. Armia WP) oraz 16.Samodzielnej Brygadzie Pancernej (PSZ na Zachodzie). Mają one kilka wspólnych cech: były formacjami pancernymi, na takim samym szczeblu organizacyjnym (przynajmniej z nazwy) oraz były formacjami Wojska Polskiego choć to ostatnie nie było w jednym przypadku takie jednoznaczne i oczywiste. Pewnym problemem było przyjęcie cezury czasowej. Po dłuższych analizach, autor doszedł do wniosku, że okres luty-lipiec 1945r. będzie najodpowiedniejszy. Luty 1945r. to czas włączenia 16.Dnowskiej BPanc (późniejszej 16.Dnowsko- Łużyckiej BPanc) do składu 2. Armii WP. Lipiec 1945r. to czas wktórym 16.SBPanc osiągnęła docelowy kształt organizacyjny (choć nie została w pełni wyposażona w sprzęt).