Isilca Knihy

Aşk görünmez bir düşmanmış boşa savaştığım. Bir Yıldız’a tutuldu Cihan… Gölgesinde demlendi, ışığında huzura kavuştu. Gün geldi öfkesiyle kavruldu, gün geldi yokluğuyla yüreği buz tuttu. Amansız bir karanlığın yörüngesinde kâh ona tutundu, kâh boşluğunda savruldu. Karanlık bir gece hançer gibi delip geçti Cihan’ın mevsimlerini. Umut, Yıldız’ını da alıp aşılmaz uzaklarda kayboldu. Ve acı, zamana yenildi. Zaman en acımasız düşmanken, acılarını unutturan en büyük ilaç oldu. Ve karanlıkta kaybolmuş bir dua tekrar ışığı buldu: İyiyim… İyiyiz… Biz hep iyi oluruz…

Anne sıcaklığı, baba emniyeti olmayan bir dünyada ayakta kalmaya çalışan kırılganlık abidesiydi Duygu. Üç yoldaşı vardı onu taşıyan. "Develerim" derdi onlara. O develer ki İstanbul'un en arızalı tipleriydi. Her ne kadar bela makinesi olsalar da Duygu için tek bir gerçek vardı; "Bekir candı, Ali kandı, Sedat aşktı." Ve hayat onlar için bir duadan ibaretti. İyiyim…iyiyiz… biz hep iyi oluruz. Güçlü olmayı en zorlu yollarda öğrenmiş dev bir çınardı Sedat. Hayatta yorulmuş, aşktan çoktan vazgeçmişti. Yüreğini ördüğü çelik duvarlar arasına saklamış acımasız bir adamdı o. Acılarla atılmış düğümlerin arasında filiz verebilir miydi aşk? Meleği şeytana döndürüp, şeytanın ruhunu ele geçirebilir miydi aşk?

Biliyordum, onu gördüğümde yine bütün kalkanlarım bedenimi saracak ve âşık ruhumu saklayacaktım. Artık hiç değilse kendime dürüst olma vaktiydi. Aslı ruhuma işlemişti işlemesine de ben bunu istiyor muydum? Hoş aklıma, ruhuma girerken bana sorduğu yoktu ama korkuyordum. Hiçbir şeyden korkmadığım kadar korkuyordum. Ali Aral, nam-ı diğer Alim Karanlık ve acımasız bir hayatı seçmek zorunda kalan, korkularını ve pişmanlıklarını kör bir cesaretin arkasına saklayan bir adam Ali'm, yetimliğinin acısını; Duyguya can, Bekire kan, Sadoya yıkılmayan duvar olarak unutmuştu. Hercai arzuların efendisiyken, bir gün hayatına gökten zembille inen Aslıyla tanıştığında hayatındaki en büyük eksikliğin ne olduğunu anladı: Aşk Fakat hayatındaki eksik şeyi yerine koymak sandığı kadar kolay olmayacaktı. Alim, Aslı için yanmayı ve yakmayı öğrenebilecek miydi? Öksüz ruhuna, kana bulanmış geçmişine aşkı anlatabilecek miydi? Ondan kaçan kadını, onu kendinden bile çok seveceğine inandırabilecek miydi? Hercai arzuların ebedi aşka dönüştüğü Bir Türk Masalı daha

Duygu, Ali'm, Köle ve Bekir'in yazarı Işıl'ca Bir Türk Masalı - Sedat Aşk... Ya var olacak hayatında ya da yok. Ortasında durmayacak… İlkbahar Duygu'yu anımsatır... Sonbahar Bekir'i... Kış gibidir Ali'm sert ve bıçkın... Yaz beklenir güneş gibi Sedat gibi... Bir taş daha koy yüreğinin kıyısına Sedat. Masumiyetine inen her darbeyi bir zırh gibi geçir üzerine. Görmesinler canının yandığını, duymasınlar acıdan kahrolup yitip gittiğini. Geçilmez bir duvar inşa et acılarını harç edip, kimse kıramasın kalbinin çeperini, kimse göremesin içerde saklananı. Geçit vermez bir dağ gibi dur ayakta, amansız bir tufan ol, yangın ol kaderin önünde. Olur da bir gün sızarsa biri o zırhın içine: yağmur ol, güneş ol, yüreğine nefes ol. Aşk ol Sedat. Bırak dokunsun yaralarına, acılarına merhem olacak canana can ol. İyiyim ... İyiyiz ... Biz hep iyi oluruz…

İntikam ateşi küle çevirse de benliğini, kalbi hep onun için atacaktı. Ruhunu amansız bir fırtına gibi istila eden intikam duygusu, geçmişin kâbusundan izlerle doluydu. Çaresizliğe boyun eğmişken karanlık gölgelerin ardında umutlarla dolu bir güneş misali doğmuştu aşk. İyileşiyordu, hırçın ve tutkuyla atan bir kalbin ritmiyle uyanıyordu her sabaha. Lakin silik geçmişi tekinsiz işaretlerle rüyalarındaydı. Korkuyordu. Ya işaretlerin peşinden gidecekti ya da ruhunu aşka teslim edecekti. (Tanıtım Bülteninden)