Głażewska Ewa Knihy

Będąc w centrum życia kulturalnego, politycznego i społecznego emigracji niepodległościowej potrafiła spełniać oczekiwania publiczności, dostarczając jej rozrywki i wzruszeń, ale także pełniąc istotne funkcje społeczne. Wszystkie sukcesy Ireny Delmar piosenkarki, aktorki, prezesa ZASP za Granicą czy dyrektora Teatru Polskiego ZASP w Londynie płynęły z jej umiejętności słuchania i analizowania tego, czego publiczność oczekuje, a także z doskonałego rozumienia celu swojej pracy i służby dla niepodległościowej emigracji żołnierskiej. Uroda Ireny Delmar, poczucie humoru, wewnętrzna radość, elegancja, niezwykła łatwość nawiązywania kontaktu z publicznością stwarzały wśród widzów poczucie obecności i bliskości lepszego świata. Współpracowała nie tylko z najwybitniejszymi autorami, reżyserami, aktorami, ale także z osobistościami kierującymi życiem politycznym, społecznym i kulturalnym emigracji polskiej na Wyspach Brytyjskich. Cierpliwość, doświadczenie, zdolności dyplomatyczne i organizacyjne wieloletniej prezes ZASP za Granicą, niezwykle aktywnej w działalności społecznej dla emigracji niepodległościowej i środowiska polskiego w Wielkiej Brytanii, stanowiły o sukcesach wielu imprez artystycznych. Nie jest to biografia Ireny Delmar ani też dokumentacja wszystkich jej występów estradowych, scenicznych, czy działań publicznych. Sfera życia prywatnego została ukazana na tyle, na ile bohaterka tej książki wyraziła zgodę, i obejmuje zdarzenia, które miały wpływ na jej karierę. Starałam się przypomnieć rolę teatru polskiego w Londynie, przywołać najbardziej charakterystyczne i znaczące wydarzenia oraz postaci artystów, ale przede wszystkim chciałam oddać głos tej niezwykłej kobiecie. Jej wspomnienia i opowieści oddają koloryt oraz specyfikę atmosfery, jaka towarzyszyła polskim aktorom, którzy przez wiele lat tworzyli emigracyjne życie teatralne w Londynie.

Współczesność dostarcza nam wielu, niekoniecznie pozytywnych, doświadczeń. Sytuacja pandemiczna wywołała szereg nieoczekiwanych, gwałtownych zmian o charakterze kulturowym i społecznym. Zmiany te są o tyle specyficzne i nowe, że dotyczą człowieka właściwie niezależnie od szerokości geograficznej, kręgu cywilizacyjnego, statusu społecznego, sytuacji materialnej itd. Jedną z nich jest przewartościowanie pojęcia maski, jej form, znaczenia, funkcji i modalności w przestrzeni publicznej. Fenomen ten, rehabilitowany dziś artefakt, poddający się różnorakim interpretacjom, bez wątpienia zasługuje na analizę naukową. Potrzebę tę zaspokaja książka Ewy Głażewskiej i Małgorzaty Karwatowskiej, które podjęły się zadania opisu oraz interpretacji maski w dzisiejszym „czasie zarazy”. Przyjęta perspektywa, odwołanie się do zdobyczy różnych dyscyplin, między innymi językoznawstwa, etnologii, antropologii, historii kultury, legła u podstaw opracowania nowoczesnego, holistycznego, ponadto inspirującego do dalszych badań i refleksji. (…) Opracowanie to jest niezwykle ważne, ponieważ dotyka problematyki na wskroś aktualnej, współczesnej, zmian dziejących się na naszych oczach. Uchwycenie problemu in statu nascendi należy szczególnie docenić, wszak tego typu badania bezsprzecznie trzeba zaliczyć do pionierskich. (…) Niezaprzeczalne wartości ocenianej monografii Ewy Głażewskiej i Małgorzaty Karwatowskiej: aktualność poruszanej w niej problematyki, erudycyjność wywodu, inter- i transdyscyplinarny charakter, ponadto znaczący ładunek naukowy, ale także społeczno-kulturowy — wszystko to skłania do wyrażenia podziwu nad wykonaną przez Autorki pracą. Z pełnym przekonaniem i satysfakcją polecam książkę przedstawicielom różnych dziedzin i dyscyplin naukowych, studentom kierunków humanistycznych oraz społecznych, a także wszystkim zainteresowanym współczesnym światem i kulturą. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Artura Rejtera

Autorka w niniejszej monografii podjęła się opracowania zagadnienia budzącego spore zainteresowanie. Dotychczas, zarówno w polskiej, jak i zagranicznej literaturze fachowej doczekało się ono niewielu opracowań. Zasadnicza teza tej książki jest taka, że współczesna kuwada wywodzi się z plemiennych zwyczajów kuwady i w pewnej mierze jest dzisiejszym „nowoczesnym” odpowiednikiem, przy czym jest ona ściśle związana z przemianami społeczno-kulturowymi dotyczącymi samego pojęcia ojcostwa i w nich jest głęboko zakotwiczona.