Extraordinary Bodies is a cornerstone text of disability studies, establishing the field upon its publication in 1997. Framing disability as a minority discourse rather than a medical one, the book added depth to oppressive narratives and revealed novel, liberatory ones.
Drawing on examples from art, media, fashion, history and memoir, cultural critic Rosemarie Garland-Thomson tackles a basic human interaction which has remained curiously unexplored, the human stare. In the first book of its kind, Garland-Thomson defines staring, explores the factors that motivate it, and considers the targets and the effects of the stare. While borrowing from psychology and biology to help explain why the impulse to stare is so powerful, she also enlarges and complicates these formulations with examples from the realm of imaginative culture. Featuring over forty illustrations, Staring captures the stimulating combination of symbolic, material and emotional factors that make staring so irresistible while endeavoring to shift the usual response to staring, shame, into an engaged self-consideration. Elegant and provocative, this unique study advances new ways of thinking about visuality and the body that will appeal to readers who are interested in the overlap between the humanities and human behaviors.
Niezwykłe ciała. Przedstawienia niepełnosprawności fizycznej w amerykańskiej kulturze i literaturze Rosemarie Garland-Thomson to książka będąca kamieniem węgielnym amerykańskich studiów o niepełnosprawności, która ustanowiła tę dziedzinę badań kulturowych. Od jej publikacji w 1997 roku w Columbia University Press mija ponad dwadzieścia lat, a książka ta nie traci na aktualności, o czym świadczy ostatnie wznowienie jej wydania. Źródłem rewolucyjności tej monografii jest to, że jej autorka pisze o niepełnosprawności jako kulturze mniejszości, podważając tym samym obowiązujący dyskursy medyczny ujmujący tę kondycję w kategoriach choroby i rehabilitacji. Garland-Thomson odwołuje się do amerykańskich widowisk kulturowych czy powieści i ujawnia całą głębię opresyjnych narracji stygmatyzujących doświadczenie niepełnosprawności. Jednocześnie wskazuje nowe, wyzwoleńcze i emancypujące przykłady reprezentacji.