Agnieszka Osiecka Poradie kníh

Wiersze znane i nieznane, śpiewane i nieśpiewane, już publikowane i całkowicie premierowe!Wiersze mniejsze. Wiersze większe. Liryczne, satyryczne, dramatyczne, polityczne, rodzinne, osobiste, dla chłopców i dla dziewcząt. Dla maturzystów, studentów, początkujących i zaawansowanych koneserów polszczyzny.W zbiorze zgromadzone są zarówno teksty, które ukazywały się w niewielkich tomikach redagowanych przez Osiecką w latach 60., 70. i 80., jak i wiersze nigdy dotąd niepublikowane, a odkryte podczas pracy Fundacji Okularnicy im. Agnieszki Osieckiej nad katalogowaniem archiwum Autorki. Czytelnik znajdzie tu też teksty piosenek, których Osiecka była mistrzynią.W wielu tekstach słychać typowe dla Osieckiej poczucie humoru, gry językowe, elementy zabawy, ale i nuty sentymentalne. Konsultantami przy wyborze wierszy byli: Magda Umer, Jan Borkowski oraz rodzina Poetki.

Wiersze znane i nieznane, śpiewane i nieśpiewane, już publikowane i całkowicie premierowe!Wiersze mniejsze. Wiersze większe. Liryczne, satyryczne, dramatyczne, polityczne, rodzinne, osobiste, dla chłopców i dla dziewcząt. Dla maturzystów, studentów, początkujących i zaawansowanych koneserów polszczyzny.W zbiorze zgromadzone są zarówno teksty, które ukazywały się w niewielkich tomikach redagowanych przez Osiecką w latach 60., 70. i 80., jak i wiersze nigdy dotąd niepublikowane, a odkryte podczas pracy Fundacji Okularnicy im. Agnieszki Osieckiej nad katalogowaniem archiwum Autorki. Czytelnik znajdzie tu też teksty piosenek, których Osiecka była mistrzynią.W wielu tekstach słychać typowe dla Osieckiej poczucie humoru, gry językowe, elementy zabawy, ale i nuty sentymentalne. Konsultantami przy wyborze wierszy byli: Magda Umer, Jan Borkowski oraz rodzina Poetki.

Osiecka zakochana, osądzana i bezlitośnie szczera w swoich zapiskach.Kolejny tom dziennik�w, bez kt�rego nie spos�b zrozumieć dziś Agnieszki Osieckiej. ?Wolę być Niekochaną niż Grafomanem? ? notuje. Osiecka w latach 1954?1955 poznaje jednego z najważniejszych mężczyzn swojego życia, debiutuje w STS-ie i ma szansę wr�cić na łono Związku Młodzieży Polskiej, ale nie obejdzie się bez ostrej oceny koleg�w i koleżanek.Ona ? zawsze kilka krok�w do przodu przed innymi. Rozwija swoje talenty i świetnie punktuje epokę.Rok 1955 był przełomem w życiu Agnieszki Osieckiej, ale ona wtenczas tego nie wiedziała. Owszem, co nieco przeczuwała, niczego jednak nie mogła wiedzieć na pewno. Znamienne, że notując wrażenia z ważnej wystawy w Zachęcie, przy obrazie ?Zraniony st�ł? Fridy Kahlo postawiła dwa znaki zapytania.

Nie odkładaj życia na p�źniej... Notuj z Osiecką!Wpada wam coś jednym uchem, a drugim wypada? Mylicie terminy spotkań albo okazuje się, że jesteście co prawda pod dobrym adresem, lecz tydzień za wcześnie? Warto mieć dobry notes. Warto zapisywać przelotne myśli, ważne wydarzenia, mieć coś pięknego na biurku podczas spotkania służbowego lub pod ręką kartki do szkicowania. Wspaniała pisarka i poetka piosenki, Agnieszka Osiecka, prowadziła zapiski w agendach całe życie. Warto inspirować się jej stylem zapisywania, dlatego na podstawie jej archiwali�w z dawnych agend wyciągniętych z szuflady stworzyliśmy dla Państwa notes.- Agata Passent, prezes Fundacji Okularnicy im. Agnieszki OsieckiejAgnieszka Osiecka jeszcze jako nastolatka pokochała całym sercem agendy, w kt�rych prowadziła codzienne zapiski, czasem organizacyjne, czasem dziennikowe. Wiele notes�w kolekcjonowanych całe życie zachowało się i dziś tworzy archiwum jej codzienności. Ich charakter był r�żny. Osiecka nie trzymała się jednej formy zapisu, nie trzymała się także dat. W jednym kalendarzu znajdujemy zapiski z 1994 i 1997 r. Notuje wiersze, wkleja fotografię bliskiej osoby, tworzy pierwsze szkice powieści, reportażu, zapisuje: pamiętaj o spotkaniu z Marylą Rodowicz w Europejskim! Kalendarz dla Osieckiej był sposobem na ocalanie od zapomnienia.Na podstawie osobistych kalendarzy poetki powstał wyjątkowy notes artystyczny stwarzający niecodzienną szansę notowania w duchu Agnieszki Osieckiej. Nasze myśli nieuczesane, notatki i terminy, kt�re chcemy zapisać znajdą się w sąsiedztwie dwunastu wierszy Agnieszki Osieckiej, wybranych na każdy miesiąc roku przez przyjaci�ł Osieckiej oraz artyst�w związanych z jej tw�rczością, m.in. Magdę Umer, Krystynę Jandę, Katarzynę Groniec, Natalię Przybysz i Czesława Mozila. Będą przewijały się wśr�d wyimk�w z kalendarzy i fragment�w r�żnych zapisk�w Agnieszki Osieckiej, będą towarzyszyły fotografiom drobnych przedmiot�w ? skarb�w z osobistej kolekcji należącej do Agnieszki oraz unikatowym i do tej pory niepublikowanym fotografiom autorstwa Daniela Passenta przedstawiającym poetkę w podr�ży do Nowego Jorku lat 70.

Młodziutkiej panience z Saskiej Kępy zależało na samopoznaniu i osobistym rozwoju, bo ? jak na c�rkę artysty przystało ? miała silne poczucie własnego indywidualizmu.Chciała być nowoczesną, znaczącą podmiotowością ? taką więc, kt�ra realnie wypływa na losy świata. Wierzyła, że kiedyś będzie działać poprzez słowo pisane ? że stanie się ważną dziennikarką, pisarką, eseistką, krytyczką.Stąd tak ważna pozostawała dla niej kwestia własnych pogląd�w oraz ewentualnego wpływu na opinię publiczną. Dorastająca Osiecka bardzo pragnęła liczyć się, znaczyć coś dla innych ludzi, wyznaczać innym cele.

Agnieszka Osiecka ? kr�lowa ubierania codzienności w słowa.Jak m�wiła: nie otwieraj ust, jeśli nie masz puenty. Cytaty z jej tekst�w na stałe weszły do języka potocznego. Lektura udzielonych przez nią wywiad�w okazuje się r�wnie inspirująca.Celne podsumowania, poetyckie widzenie świata i ciekawe przemyślenia. Każde słowo wiernie spisane z rozmowy, bez przeinaczeń i nadinterpretacji. Wszystko ubrane przez Violettę Ozminkowski w formę wsp�łczesnego wywiadu, tak by słowa zyskały autentyzm i sp�jność.To nie jest rozmowa o tym, kto kogo znał albo kto kogo kochał, a kto kochać nie chciał. To nie jest rozmowa o tym, kto z kim przeciwko komu. To nie jest rozmowa o tym, jak żyć i czego nie jeść.

Dotąd niepublikowana, napisana na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych powieść Agnieszki Osieckiej. Jak zawsze osobista, jak nigdy aktualna. Jakby celowo miała się ukazać właśnie dziś.� Preludium do ?Białej bluzki?, perpetuum mobile, dzięki kt�remu możemy udać się w fascynującą podr�ż śladami nieprzystosowanej do życia, antysystemowej, anarchicznej, a przede wszystkim żywiołowej (rzecznej, dorzecznej i niedorzecznej) bohaterki. Marta mieszka w Cambridge w USA, realizuje się w pracy, poznaje ciekawych ludzi, dokształca się, uczestniczy w życiu społecznym i towarzyskim, sporo czasu spędza też nad rzeką, kt�rą uwielbia. Z pozoru uosabia wsp�łczesną studentkę, rezydentkę realizującą się w multikulturowych (koniecznie) i proobywatelskich (najlepiej) projektach. Jednak nie ? jest żebraczką i pamiętnikarką, kt�ra wyobraźnią tworzy własną ziemię niczyją, przestrzeń cokolwiek nierealną. Okalające Boston Rzeka Karola oraz tytułowa rzeka Neponset to naturalne granice jej osobliwego rezerwatu.� To tu bohaterka Osieckiej nabawi się tej choroby, kt�ra potem naznaczy Elżbietę z ?Białej bluzki?.� Marta m�wi o sobie, że jest ?pojemnikiem, w kt�rym kołaczą się dawne echa i odgłosy?, jest ?jak radio zgubione przez astronaut�w, pędzące przez nieba z resztkami audycji o hodowli bratk�w lub kurcząt ? audycji, kt�rej już nikt nie słucha?.� Marta kocha i nie jest kochana. Każdego dnia świat bombarduje ją wrażeniami i omamami, daje się jej we znaki. A ona ? pozbawiona dystansu ? grzęźnie, spala się, zatraca.

Rozpoczęcie wielotomowej edycji `Dziennik�w` Agnieszki Osieckiej było najważniejszym wydarzeniem literackim 2013 roku. Kolejny tom potwierdza wyjątkowość tej publikacji na tle dziennik�w innych polskich pisarzy. Umrzeć pijanymi Życiem - to manifest Osieckiej. Chce przeżyć najsubtelniejsze jego p�łtony i zapisać wszystkie barwy. Pomieścić ludzi, zdarzenia i spotkania. Nauczyć się balansować na cienkiej linii między światem zewnętrznym i wewnętrznym. I wreszcie m�c wypowiedzieć siebie. Oswaja świat impulsywnie. Nasłuchuje życie. Podgląda siebie dogłębnie i w spos�b bezlitosny. Coraz bardziej wychylając się w stronę dorosłości i poszukiwań formy na siebie. By już za chwilę stać się kwintesencją poezji. Jeden rok, jedna postać. Wielka legenda, kt�ra tutaj właśnie się zaczyna...� W 1952 roku piętnastoletnia Agnieszka Osiecka zdaje maturę i rozpoczyna studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Oba wydarzenia generują w jej życiu spore zmiany - bezpowrotnie ulatują wiara w socjalizm i własną wyjątkowość, mnożą się za to rozczarowania i - nigdy już jej nieodstępujące - strachy, wątpliwości, zahamowania. Dojrzewająca w błyskawicznym tempie dziewczyna uświadamia sobie wreszcie estetyczno-światopoglądową zasadę, kt�rej, chcąc nie chcąc, pozostanie wierna do końca życia. Podług tej prawdy - odkrytej, co znamienne, zupełnie na własną rękę - życie nie powinno nigdy zastygać w skończonych formach (stąd ta uparta niezgoda młodziutkiej Osieckiej na socrealizm w literaturze i filmie oraz na miłość rozumianą jako wyłączność albo małżeństwo), lecz nieodmiennie mienić się i migotać - tak w ludziach, jak w kreowanych przez nich bytach i artefaktach.� W 1952 roku początkująca poetka zaczyna znacząco r�żnić się od r�wieśnik�w i konfliktować ze światem. Odkrywa, że jej osobiste szczęście w dużej mierze zależy od okoliczności, na kt�re nie ma i nie może mieć wpływu. Kończy się czas zetempowskich marzeń i szczerej wiary, a zaczyna się walka o siebie, szczęście i osobiste pragnienia z nieustannie dającą o sobie znać bezwzględnością życia społeczno-politycznego oraz... uczuciowego.

Agnieszka Osiecka prowadziła zapiski całe życie. Miała tak wielką potrzebę opisywania rzeczywistości, że gdy nie miała przy sobie ?dziennikowego zeszytu?, zapisy pojawiały się w jakimś podręcznym notesie. Widać to w oddawanym do rąk Czytelnik�w II tomie ?Dziennik�w?. Jest rok 1951, w Polsce panuje stalinizm, Agnieszka ma prawie 15 lat i jest w klasie przedmaturalnej. Należy do ZMP, ale żyje pełnią życia nastolatki: koleżeńskie zwierzenia i intrygi, miłości, sport; przeżywa też rozstanie rodzic�w i snuje wiele nad wiek dojrzałych rozważań o filozofii, religii, o? życiu. ?Dzienniki? to klucz do poznania Agnieszki Osieckiej oraz korzeni jej tw�rczości. Agnieszka Osiecka (1936?1997) ? poetka, autorka tekst�w piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny, dziennikarka. Od 1954 roku związana była ze Studenckim Teatrem Satyryk�w (STS), gdzie zadebiutowała jako autorka tekst�w piosenek. Prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, kt�re wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady. Od 1994 roku była związana z Teatrem Atelier w Sopocie, dla kt�rego napisała swoje ostatnie sztuki i songi. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez c�rkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Pośmiertnie została odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

„Filmidła” to książka wyjątkowa – zbiór recenzji filmowych napisanych w latach 1956-1960 przez Agnieszkę Osiecką, która wówczas była najbliżej kina w całym swoim życiu. Studiowała w łódzkiej Filmówce, przyjaźniła się z reżyserami i aktorami. Większość tych recenzji przechowała sama Autorka – pochodzą z Jej archiwum, część została odnaleziona po latach w bibliotecznych archiwach. Recenzje zilustrowane są ponad 50 plakatami z czasów, kiedy kwitła polska szkoła plakatu (autorstwa m.in. Jana Lenicy, Waldemara Świerzego, Eryka Lipińskiego, Wojciecha Fangora, Olgi Siemaszko, Romana Cieślewicza, Jana Młodożeńca, Franciszka Starowieyskiego, Konstantego Sopoćko) – to dodatkowa zachęta do sięgnięcia po „Filmidła”. Wstęp do książki napisał Tomasz Raczek. W tym zbiorze możemy obserwować swego rodzaju krzyżówkę talentów Osieckiej: filmowego i literackiego. Z jednej strony powiększająca się erudycja filmowa, a z drugiej – trudno nie zwrócić uwagi na błyskawicznie krystalizujący się osobisty styl pisarski, pełen śmiałych skrótów, publicystycznej swady i obrazowych opisów. W jej recenzjach należy docenić przenikliwe, śmiałe spostrzeżenia, czynione w stylu przypominającym osiągnięcia Antoniego Słonimskiego w czasach dwudziestolecia międzywojennego. Tomasz Raczek