Publikacja poświęcona Dziennikom Włodzimierza Pawlaka ukazuje trzydziestoletnią malarską rejestrację codzienności. Prezentacja tego cyklu odbywa się w kontekście kryzysu wartości, które go konstytuują: introwersji, ciężkiej pracy i trwałości medium. Mimo powtarzalności czynności, malarstwo Pawlaka jest instynktowne, nieprecyzyjne i swobodne. Choć artysta nie maluje postaci ludzkich, jego prace są niezwykle ludzkie i angażują zarówno intelekt, jak i emocje, oferując totalne przeżycie. Efekt ten kontrastuje z chaosem współczesnej sztuki, która często brakuje warsztatowej dominacji decyzji. W przeszłości Pawlak starał się ograniczać wpływy obce malarstwu, dążąc do esencji wyrazu, która może być osiągnięta jedynie farbą. W kontekście grupy artystycznej, której był częścią, jego prace wyróżniały się ambicją artystyczną, nawet gdy krytyka sugerowała, że były trudne do zaakceptowania. Dzienniki, ograniczone do dwóch wariantów bieli, z wyjątkiem prologu z 1989 roku, ukazują, jak farba przekształca się w obraz. Czas wydobywa z białych płócien kontrasty, tworząc istotną dla malarstwa opozycję ciepła i zimna, co nadaje pracom Pawlaka głębię i znaczenie.
