Bielawski także ochoczo ale i umiejętnie sięga po weird, co z jednej strony
może zaskakiwać, bo pozornie niedoświadczony autor mierzy się z gatunkiem
niezwykle trudnym i wymagającym. Jednak ważniejsze, że wychodzi z tego starcia
nie tyle obronną ręką, co w pełnym znaczeniu tego powiedzenia z tarczą, nie na
tarczy. Jeśli szukacie puplowej rozrywki, to odpuście sobie lekturę Słupnika.
Jeśli bawią was wyłącznie zombie, słowiańskie demony, łaknące krwi, czy
mroczne sekty, składające ofiary z ludzi, to odłóżcie tę książkę i poszukajcie
coś dla siebie w pozostałej ofercie Phantom Books Horror. Siłą prozy
Bielawskiego jest przeświadczenie, że poza naszym, znanym nam światem, kryje
się coś o wiele mroczniejszego i bardziej przerażającego, niż jest w stanie
wysnuć ludzka wyobraźnia.
Dolnośląska prowincja w pierwszych latach XXI wieku. Poniemieckie miasteczka
więdną w posępnym cieniu Gór Sowich. Tutaj ludzie umierają na życie. Może to
coś w wodzie, albo w powietrzu? Dawnych mieszkańców tych okolic wyrwano z
korzeniami, a trzecie pokolenie polskich przesiedleńców wciąż niepewnie bada
niegościnny grunt. Bardziej przypominają w tym chwasty niż ludzi. Najmłodsze z
latorośli muszą się jednak zmierzyć z trudną i straszną historią regionu. W
miejscu, gdzie ludzie odwracają wzrok od zachodzącego słońca, przyjdzie im
spojrzeć w puste oczy ciemności. Jakie sny będą śnić, kiedy miast kołysanki
usłyszą tylko cichy szelest łuskowatych skrzydeł tysięcy ciem?
Mam na imię Dunkel. Jestem Dunkel. Posłuchaj mojej opowieści. Nie będzie
łatwo, nie będzie przyjemnie. Zabiorę cię tam dokąd nie chcesz iść. Nie
chcesz, ale i tak pójdziesz. Wiesz, że musisz. Słuchasz? Słuchaj. Jestem
Dunkel, jestem ciemnością, twoją ciemnością. Poznasz mnie, a potem poznasz
siebie. Chodź i słuchaj. Zabiorę cię na Dolny Śląsk, nach Niederschlesien cię
zabiorę, do roku 1945. Zobaczysz jak to wszystko się skończyło, zobaczysz jak
to wszystko się zacznie. Poznasz ich, poznasz ich wszystkich. Poznasz Franię i
Franciszka, Kazię i Władka. Poznasz i już nigdy nie zapomnisz. Chodź ze mną.
Będzie ciemno, chwyć mnie za rękę i chodź. Zobacz mnie w swoim lustrze. Dunkel
jest jedną z najbardziej przerażających i fascynujących książek, jakie
ostatnio czytałam. To pięknie napisana opowieść o ciemności, która mieszka w
nas, ludziach. Jeśli jest to horror, to zdecydowanie bardziej w stylu Łukasza
Orbitowskiego niż Deana Koontza. Polecam wszystkim miłośnikom dobrych książek.
Anna Kańtoch Nowa powieść Jakuba Bielawskiego zabiera nas na powojenne Ziemie
Odzyskane już nie niemieckie, jeszcze nie polskie, w czasy, kiedy kształtował
się nowy świat. Jest to jednak przede wszystkim podróż w międzypokoleniowy
mrok, w ciemność, którą dziedziczymy po przodkach. Dunkel porywa w
hipnotyzujący taniec-opętaniec, otwiera w naszych sercach takie miejsca, o
których wolimy nie wiedzieć ani nie pamiętać. Jest też Dunkel powieścią bardzo
osobistą, prawdziwą i do bólu szczerą. Bielawski maluje swą opowieść
wszystkimi odcieniami czerni, i nie przypuszczałem nawet, ile barw można w tej
czerni pomieścić. Dunkel krzyczy każdym zdaniem niczym najlepsza blackmetalowa
pieśń. Jeśli nie lękacie się ciemności i zamkniętych na głucho rodzinnych
historii, to jest to powieść dla was. Jeśli zaś się lękacie tym bardziej
powinniście ją przeczytać. Radek Rak Niezwykłe jest to, jak Bielawski buduje
swoje historie: nieśpiesznie tworzy gęsty, lepki nastrój i stopniowo wnika w
umysł czytelnika, by wzbudzić w nim ukryte, wręcz atawistyczne lęki. Już Ćma
była znakomita w budzeniu podskórnego niepokoju, i to na wiele dni po
przeczytaniu. Dunkel zostanie w Was jeszcze dłużej. Polecam!. Jakub Ćwiek
