Janiczak Jolanta Knihy

Zbiór kilkudziesięciu tekstów dotyczących nietuzinkowych osób, ciekawych miejsc i istotnych wydarzeń związanych z grodem nad Wisłokiem w okresie galicyjskim. To właśnie w Rzeszowie urodził się pionier szczepień przeciwko ospie Wojciech Boduszyński, tu na początku swej kariery występowała Helena Modrzejewska, stąd pochodził wybitny reżyser Fred Zinnemann. Z książki można dowiedzieć się również o początkach prasy rzeszowskiej, niezwykłej rodzinie Januszów, której zawdzięczamy fotograficzną dokumentację miasta, konspiracyjnej działalności Ignacego Łukasiewicza, tematach z jakimi zmagali się pierwsi rzeszowscy maturzyści, wizycie cesarza Franciszka Józefa i wielu innych wydarzeniach.

Publikacja zawiera teksty autorstwa uznanych polskich dramatopisarzy, tworzących wyłącznie w obecnym stuleciu: (Nie)ludzkie dzienniki Szymona Bogacza Wieczny kwiecień Jarosława Jakubowskiego Caryca Katarzyna Jolanty Janiczak W brzuchu Wilka Roberta Jarosza 0 Szczepana Orłowskiego Morrison Śmiercisyn Artura Pałygi Przylgnięcie Piotra Rowickiego Zawarte w tej książce sztuki, poza (Nie)ludzkimi dziennikami, miały już swoje premiery teatralne, zaistniały w opinii krytyków i ludzi teatru, ale nie dotarły do czytelników (za wyjątkiem sztuki W brzuchu wilka, opublikowanej wcześniej w 'Nowych Sztukach dla Dzieci i Młodzieży'). Wybrane teksty mają w sobie równie silny walor literacki, co (potwierdzony) potencjał teatralny i performatywny Antologia to jednak przede wszystkim próba uchwycenia nerwu polskiej rzeczywistości dramatopisarskiej anno Domini 2015. Pobrzmiewa w niej wiele zjawisk, nowych bądź powracających, ale w innej od dotychczasowych formule. Starają się je opisać w swoich esejach teatrolodzy i dramatolodzy reprezentujący odmienne szkoły i podejścia badawcze. Są to Wojciech Baluch, Agata Dąbek, Łukasz Drewniak, Jagoda Hernik Spalińska, Joanna Jopek, Andrzej Lis i Kamila Paprocka, którzy przeprowadzili analizy publikowanych sztuk, pokazując je na tle całokształtu twórczości dramatopisarzy. Punktem wyjścia dla eseistów było pytanie „Czy polski teatr wciąż domaga się opowieści?' oraz potrzeba przyjrzenia się strategiom konstruowania narracji w polskim dramacie współczesnym. Ikony, pseudoherosi i zwykli śmiertelnicy wypełniają lukę wydawniczą, jaką jest brak książkowego wydania najchętniej wystawianych polskich autorów XXI wieku. Tym bardziej że polscy dramatopisarze na nowo nakłuwają społeczną tkankę, inaczej niż robili to ich poprzednicy.