Lucjan Wolanowski Knihy
Reportáže z krajiny tranzistorov a gejší - z Japonska.
Cestopis reportéra na Novom Zélande, Novej Guinei, v Malajzii, v Kambodži, o slastiach a strastiach pevnín a obyvateľov, ktorých videl ďalej ako ďaleko. Jeho reportáže to je ľahká diskusia o rôznych otázkach..., 320 strán + čiernobiele fotografie.
Knižka poľských autorov Kawku a Wolanowského je živým rozprávaním skutočných postáv, hrdinov vojenskej rozviedky, prieskumu a diverzie v hĺbke fašistického zázemia v posledných vojnových rokoch na území Poľska i Nemecka. Hrdinovia knihy boli vycvičení v Sovietskom sväze ako príslušníci„Samostatného poľského špeciálneho práporu", ktorý nazývali krycím menom „Úderný prápor". Za tmavých noci skákali z lietadiel, aby v tyle nepriateľa sledovali pohyb nepriateľských armád, ich druh a výzbroj, ciele ich presunov, frekvenciu na železnici a na cestách, zmýšľanie obyvateľstva atď. atď. ...
Zábavná, no zároveň poučná kniha, plná zaujímavých informácií o neznámych krajinách s bohatou históriou - tentokrát o Tahitských ostrovoch, o spôsobe života ľudí na ostrovoch, o ich predkoch. Zoznámite sa so synom Paula Gauguina, s Novou Kaledóniou, dozviete sa, čo znamená, keď povie ženamužovi ""fiu"", prečo dovolia misionári sobáše iba po 5 rokoch spolužitia a mnoho iného zaujímavého
Autor vtipně a poutavě vypráví o svém putování mezi národy jižních moří, o cestách po Thajsku, Indii, Evropě.
Fascynująca podróż po mozaice magicznych miejsc, egzotycznych bezdrożach i metropoliach Australii. Lucjan Wolanowski znał receptę na wybitny reportaż. Świadczą o tym jego książki, a jedną z nich jest Poczta do Nigdy-Nigdy – obraz Australii lat sześćdziesiątych. Autor zwykł mawiać: Australia to kraj z dołu globusa, prawie tak wielki jak cała Europa, który miał być bardziej brytyjski niż Anglia, ale życie pokrzyżowało te plany. Z żartobliwym dystansem zabiera nas w podróż po Czerwonym Lądzie, barwnie opowiadając o porywających przygodach i przytaczając niezwykłe anegdoty. „Nie twierdzę, że znam Australię. Ale chyba mam prawo twierdzić, że widziałem Australię. To istotna różnica. Ba, może nawet oglądałem to, czego przeciętny Australijczyk nigdy nie zobaczy. Kto ruszy w rejs statkiem obsługującym latarnie morskie na Morzu Koralowym? Kto, idąc o zakład, ‹‹zagubi›› się na pustyni i zostanie ‹‹odnaleziony›› przez czarnego tropiciela śladów? Komu się będzie chciało lecieć na daleką wyspę Norfolk, aby tam rozmawiać z potomkami buntowników z ‹‹Bounty››? Kto rozwoził pocztę świąteczną w Krainie Nigdy-Nigdy i latał z Latającym Doktorem? Inna sprawa, że widziałem też i Australię, która odeszła...” Lucjan Wolanowski
