Piotr Mitzner Poradie kníh

Książka Piotra Mitznera jest pierwszą tego rodzaju syntezą biografii i pisarstwa Jarosława Iwaszkiewicza. Daje przekrój całego jego życia i dotyka wszystkich gatunków uprawianej przez niego twórczości. Nie ma w niej skandalizowania, nie ma też niedomówień. Autor dotyka wielu tematów związanych z biografią Iwaszkiewicza. Bazuje przy tym na tekstach opublikowanych (choć często mniej znanych), na archiwaliach oraz własnej pamięci. Przywołuje po raz pierwszy wiele prywatnych wspomnień o pisarzu, o jego kontaktach z rodziną Mitznerów, o osobistych spotkaniach i rozmowach. Książkę docenią zarówno czytelnicy dopiero odkrywający Iwaszkiewicza, jak i znawcy jego twórczości. Może to szczerość, sprawia, że Iwaszkiewicz nieustannie przyciąga czytelników, badaczy, reżyserów. Skoro ktoś chce nam tak wiele powiedzieć, zadajemy mu kolejne pytania, ważne przede wszystkim dla nas. Pytamy go o nas. I możemy pytać, gdy mamy lat szesnaście, i czterdzieści, i sześćdziesiąt sześć, bo tych Iwaszkiewiczów jest wielu: jest młodzieniec, dojrzały mężczyzna i starzec. Książka ta jest moim widzeniem poety i jego dzieła. To nie cały Iwaszkiewicz, tylko mój. Piotr Mitzner Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury państwowego funduszu celowego.

Piotr Mitzner to poeta, biograf i edytor. Pracował w teatrach, w wydawnictwach niezależnych (Krąg, Karta, Spółka Poetów) i w Muzeum Iwaszkiewiczów. Prowadził ośrodek kultury Koło Podkowy. Od 1999 roku jest nauczycielem akademickim (UKSW), w latach 2000-2018 był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika Nowaja Polsza. Jako poeta debiutował w 1972 roku, w Kurierze Polskim. Pierwszy arkusz poetycki Dusza z ciała wyleciała wydał w drugim obiegu w 1980 roku. Jego wiersze przetłumaczono na języki: rosyjski, białoruski, angielski, niemiecki, francuski, czeski, albański, litewski, słoweński, hiszpański, bułgarski i hebrajski. Laureat Nagrody im. Edwarda Csató, Nagrody Edwarda Gordona Craiga, Nagrody Literackiej Fundacji Kultury, Nagrody Zeszytów Literackich im. J. Czapskiego i Nagrody Orfeusza. Nominowany do nagród poetyckich: Silesiusa, Nike, Nagrody Literackiej m. st. Warszawy, i Cogito. Jest redaktorem serii Biblioteka Zapomnianych Poetów, wydawanej przez Ośrodek Brama Grodzka w Lublinie. Mieszka na warszawskiej Pradze. Przejścia to obszerny wybór wierszy poety. Jak pisze Iwona Smolka w eseju do tego zbioru w dzieciństwie przepowiadano mu karierę telegrafisty w PAP-ie. Pisał tak, że krócej już się nie dało. Jak wiadomo, ze wszystkiego niemal się wyrasta. Z tej lakoniczności Piotr Mitzner nie wyrósł. Niezbyt często pojawiają się poeci, dzięki którym język ożywa, stare słowa, niemal zapomniane, nabierają wigoru, przyklejają się do innych i tworzą nowe znaczenia. Piotr Mitzner jest tym poetą, dla którego język zdaje się nie mieć tajemnic. Słowa mają swoje rodziny, żyworodne wypuszczają z siebie zielone gałązki, czyli jakby powiedział poeta moszczą się na tych zamierających. Słowa w tej liryce uśmiechają się do nas, bo jest w nich humor i żart, przekora. Bywają wieloznaczne, zaczepiają sobą nieprzynależne im, jakby się wydawało, obszary poznania. Niekiedy samą swoją budową wskazują na absurd rzeczywistości, którą powołują do istnienia. Ta poezja pokazuje nam, jak bardzo nieoczywista jest rzeczywistość, w której żyjemy. Poprzez sam język, neologizmy i grę słów poeta wprowadza czytelnika w świat, którego nie widać, otwiera na metafizyczny aspekt istnienia.

Najnowszy tomik poezji Piotra Mitznera, to zbiór, w którym wiersze ogniskują się wokół kilku pytań: jak być dzieckiem, jak patrzeć na siebie jako na dziecko, jak rozliczać się ze swoim dzieciństwem i w końcu: czy dzieciństwo kiedyś się kończy? A jeśli kończy się rzeczywiście, to gdzie się wówczas podziewa? Co z nas, po jego minięciu, zostaje? - Książka jest pełna dramatycznych napięć i, ironicznych niekiedy, rozstrzygnięć i podsumowań..

Tom z wierzchu spokojny i uładzony, a pod podszewką mnóstwo emocji, w słowach i na stykach słów. To, co bardzo ważne, to zmierzenie się z narodowymi mitami, z mityzacją i demitologizacją, z problemami tożsamościowymi (także przez pryzmat biograficzny, by nie rzec autobiograficzny, bo takie wątki też są obecne). To poetyckie rozważania nad wspólnotami rzeczywistymi i wspólnotami wyobrażonymi, to pytania o traumy i przebaczenia, o spotkania w czasie i ponad czasem. To konfrontacja z własnymi i cudzymi wyborami, to ciągłe ponawianie pytań, czym są wolność i zniewolenie (w różnych wymiarach), to pytanie także o to, czym są wolność i odpowiedzialność.

Nie wiem, czym jest Rosja. Nie próbuję zrozumieć duszy rosyjskiej. Moja droga do Rosji prowadzi poprzez ludzi - moich znajomych, przyjaciół, którzy szukają prawdy o przeszłości. Próbują zachować ją i być sobą. Reagują na wszelkie przejawy łamania praw człowieka. Większość z nich to członkowie Stowarzyszenia 'Memoriał', które już niemal trzydzieści lat trwa przy swoich zasadach moralnych. Historia nie próżnowała i wtrącała się do moich rozmów z nimi, żądała podejmowania nowych wątków. Im natarczywiej to robiła, tym trudniej było badać przeszłość, choć równocześnie tym lepiej się ją rozumiało. Piotr Mitzner

Dymitr Fiłosofow (1872-1940), wybitny rosyjski krytyk i eseista, od 1920 roku był emigrantem w Polsce. Piotr Mitzner na podstawie rozproszonych wspomnień, listów i notatek przedstawia krąg jego warszawskich znajomości i przyjaźni. Fiłosofow był mistrzem Józefa Czapskiego, doradcą politycznym Józefa Piłsudskiego i uważnym lektorem utworów Marii Dąbrowskiej, Juliana Tuwima. Zostawił wyraźne ślady w kulturze polskiej.

Powiadają mi, że wolności nie należy fetyszyzować, że nie jest wartością obiektywną. wiem jedno, że pomaga ona znosić trzęsienia ziemi, a potem zbierać to, co rozrzuciła Wielka Ręka, i układać na własną rękę w nową mozaikę.Co oznacza, że życie trwa.

W latach 1934-1936 w Warszawie, przy ul. Chocimskiej 35 działał polsko- rosyjski klub dyskusyjny 'Domek w Kołomnie', założony przez białego emigranta, wybitnego krytyka, Dymitra Fiłosofowa. Do zarządu klubu należeli między innymi: Rafał Marceli Bluth, Józef Czapski, Jerzy Stempowski.

jest miarą mierzą obwód czaszki mierzą tylko z zewnątrz

I dusza, i skaza, i 'ja' - wyrabiany, przelewany - i rzeczy, o których nie wiemy, co nam mówią i ta wiedza o niewiedzy własnej - ciągle jednak napiętej w oczekiwaniu. Nie zajrzałam ma ostatnia stronę okładki. Chciałam tylko opowiedzieć to, co się zdarzyło podczas czytania tych wierszy. Alina Brodzka