Kowalski Lech Knihy

O bezpiece cywilnej, znanej jako UB (Urząd Bezpieczeństwa) i SB (Służba Bezpieczeństwa) słyszał każdy Polak. Zwiad WOP był kolejną bezpieką, tym razem w strukturach Ludowego Wojska Polskiego (LWP), tuż obok zbrodniczej Informacji Wojskowej (IW) i jej następczyni Wojskowej Służby Wewnętrznej (WSW). Pogranicze w ogniu Powojenne granice Polski Formowanie Wojsk Ochrony Pogranicza Urwalacze władzy ludowej Zwiad WOP Elita Bezpieczniacka Edukacja Pograniczników Uszczelnianie granic Inwazja na Czechosłowację Stan wojenny Bezpieczniackie służby cywilne zostały po roku 1989 poddane weryfikacji, natomiast wojskowe zwartym szykiem, spokojnie i bez strat, przemaszerowały ku nowej jak sądziliśmy, niepodległej już rzeczywistości. Niniejsza monografia obejmująca lata 1945-1989, wiedzie od kołyski bezpieczniackiej po resortową emeryturę, wszechstronnie dokumentując działalność WOP Polski Ludowej. Ukazuje zasady funkcjonowania formacji, przedstawia kadrę dowódczą i motywy jej postępowania, ułatwiając zrozumienie pozornie niezwiązanych ze sobą mechanizmów transformacji po roku 1989.

Biuro Ochrony Rządu w PRL-u otoczone było tajemnicą, a dziennikarze unikali tematu borowców. Obawiano się przede wszystkim wiedzy funkcjonariuszy BOR o chronionych notablach komunistycznych i ich rodzinach. Żadne inne służby specjalne nie były tak blisko władzy, która rządziła Polską z nadania Moskwy. Korzenie komunistycznych służb sięgają czasów, gdy ochraniano najwyższych urzędników. Pojawiają się pytania dotyczące zamachów na Bieruta, groźby związane z zabójstwem Piotra Jaroszewicza oraz rewelacji Józefa Światły. Opisano także flotę samochodową komunistycznych notabli oraz ochronę wielkich świata, takich jak De Gaulle czy Indira Gandhi. Modernizacja BOR w latach 70. przyniosła nowe technologie, a ośrodki wypoczynkowe zapewniały komfort władzy. Tajemnicze zamachy na komunistycznych notabli oraz kulisy partyjnych zjazdów i zagranicznych wojaży sekretarzy były częścią tej rzeczywistości. Książka przedstawia unikalny obraz prywatnego świata notabli oraz ich ochroniarzy, którzy mieli obowiązek chronić ich ciałem. To jedyna taka pozycja na rynku, która odsłania te tajemnice. Życzę miłej lektury!

Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, utworzony 14 maja 1955 roku, był narzuconym przez ZSRR dyktatem dla państw Europy Środkowo-Wschodniej. Wbrew deklaracjom o „przyjaźni i współpracy”, rzeczywistość układu była podporządkowana imperialnym interesom ZSRR. Szefem Paktu zawsze był sowiecki marszałek, a struktury organizacyjne stanowiły przedłużenie ministerstwa obrony ZSRR. Sowieci kontrolowali polityczno-militarny rozwój, manipulując członkami koalicji, co prowadziło do zbrojnych najazdów na sojuszników. W 1956 roku wojska sowieckie stłumiły Powstanie Węgierskie, a w 1968 roku zaatakowały Czechosłowację, która próbowała zyskać większą niezależność. Inwazja, która miała miejsce, była sprzeczna z deklarowanymi zasadami „przyjaźni i współpracy”. Pakt Warszawski, mimo haseł o pokoju, stanowił zagrożenie dla Europy Zachodniej, które zostało powstrzymane dzięki obecności wojsk amerykańskich i determinacji NATO. Obecnie, gdy Kreml dąży do odbudowy swojego wpływu, silna obecność NATO w Europie jest kluczowa dla zapobieżenia zbrojnym ambicjom Rosji. O tych zagrożeniach i prawdziwej naturze sojuszników ZSRR piszę w tej pracy, będącej częścią serii badającej historię LWP jako sojusznika armii sowieckiej.