Bracia Moskale a Układ Warszawski

Viac o knihe

Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, utworzony 14 maja 1955 roku, był narzuconym przez ZSRR dyktatem dla państw Europy Środkowo-Wschodniej. Wbrew deklaracjom o „przyjaźni i współpracy”, rzeczywistość układu była podporządkowana imperialnym interesom ZSRR. Szefem Paktu zawsze był sowiecki marszałek, a struktury organizacyjne stanowiły przedłużenie ministerstwa obrony ZSRR. Sowieci kontrolowali polityczno-militarny rozwój, manipulując członkami koalicji, co prowadziło do zbrojnych najazdów na sojuszników. W 1956 roku wojska sowieckie stłumiły Powstanie Węgierskie, a w 1968 roku zaatakowały Czechosłowację, która próbowała zyskać większą niezależność. Inwazja, która miała miejsce, była sprzeczna z deklarowanymi zasadami „przyjaźni i współpracy”. Pakt Warszawski, mimo haseł o pokoju, stanowił zagrożenie dla Europy Zachodniej, które zostało powstrzymane dzięki obecności wojsk amerykańskich i determinacji NATO. Obecnie, gdy Kreml dąży do odbudowy swojego wpływu, silna obecność NATO w Europie jest kluczowa dla zapobieżenia zbrojnym ambicjom Rosji. O tych zagrożeniach i prawdziwej naturze sojuszników ZSRR piszę w tej pracy, będącej częścią serii badającej historię LWP jako sojusznika armii sowieckiej.