Ślepowidzenie

Viac o knihe

„Ślepowidzenie” nominowane było do nagród Hugo, Campbella, Sunburst, Locusa i Aurory. Wyobraź sobie, że jesteś Sirim Keetonem. Budzisz się w agonii wskrzeszenia, po rekordowo długim ataku bezdechu sennego, trwającym sto czterdzieści dni. Czujesz, jak krew, lepka od dobutaminy, przepycha się przez wyschnięte tętnice. Twoje ciało powoli, boleśnie się napełnia; naczynia krwionośne rozszerzają się, a stawy zatarły się od bezruchu. Jesteś jak figurka z kresek, zamrożona w przewrotnym rigor vitae. Krzyknąłbyś, ale brak ci tchu. Przypominasz sobie, że wampiry mają swój sposób oszczędzania zasobów. Twój gatunek mógłby się od nich nauczyć powściągliwości, gdyby nie absurdalna awersja do kątów prostych. Wampiry wróciły, ożywione voodoo paleogenetyki, poskładane z genów skamieniałego szpiku kostnego. Taki osobnik dowodzi misją, a garstka jego genów żyje także w twoim ciele, byś mógł powstać z martwych. Nikt nie poleci poza Jowisza, jeśli nie stanie się po trosze wampirem. Ból odrobinę słabnie. Odpalasz wszczepki i sprawdzasz własne organy; minie sporo minut, zanim motoryka zadziała jak należy. Ból jest nieuniknionym efektem ubocznym, gdy do ludzkiego kodu wkleja się wampirze podprogramy. Zaciśnij zęby, żołnierzu.